Άλλοι μας λένε «Η γενιά των 700 €», εγώ μας λέω «Η γενιά των κανιβάλων».
Ένας άνθρωπος που τελειώνει αυτή τη στιγμή το σχολείο και ξεκινάει να εργάζεται παίρνει βασικό μισθό 700 € και κάτι. Βγαίνουν, λοιπόν, κατά καιρούς τα «κοράκια» της δημοσιογραφίας, που δήθεν ενδιαφέρονται για το κοινωνικό καλό, και μιλάνε για μια γενιά με τεράστια οικονομικά προβλήματα και αναρωτιούνται πως αυτά τα παιδιά τα βγάζουν πέρα. Και εγώ το ίδιο αναρωτιέμαι… Αλήθεια τι μπορείς να αγοράσεις αυτή τη στιγμή με 700 €; Πως μπορείς να επιβιώσεις; Τι να πρωτοπληρώσεις; Το σπίτι, το φως, το νερό; Και αναρωτιούνται, εν συνεχεία, γιατί τα ελληνόπουλα μένουν μέχρι τόσο μεγάλη ηλικία με τους δικούς τους. Γιατί αναρωτιούνται; Αυτοί θα μπορούσαν να ζήσουν με τόσα χρήματα; Γιατί αναρωτιούνται; Αυτοί δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι που προσλαμβάνουν τα κακόμοιρα τα παιδιά για να τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, ανασφάλιστα, δίνοντάς τους μισθούς της πείνας;… ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ!
Η γενιά των γονιών αυτών των παιδιών είναι «η γενιά των υποκριτών». Μας πότισαν με ψέματα για μια καλύτερη ζωή, για ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο που οι ίδιοι κατάφεραν να διαλύσουν. Μια ελπίδα που οι ίδιοι σκότωσαν, χωρίς να σκεφτούν ότι όλα αυτά θα έχουν αντίκτυπο στα παιδιά τους.
Θυμάμαι από μικρή τους γονείς που μου έλεγαν να διαβάζω, να περάσω στο πανεπιστήμιο, να γίνω κάτι, για να έχω ένα καλύτερο μέλλον από το δικό τους. Γιατί όλοι σέβονται τους μορφωμένους ανθρώπους. Έτσι έκανα και εγώ. Διάβασα, τελείωσα το σχολείο και, εν συνεχεία, το πολυτεχνείο. Και να ‘μια, πλέον στα 27 μου, να τρέχω ακόμα, για να γίνω καλύτερη. Να πάρω και άλλα πτυχία, γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος καλύτερος με ένα πτυχίο παραπάνω. Έμαθα να παίρνω πτυχία, κι άλλα πτυχία, κι άλλα πτυχία… Και ναι, νομίζω ότι έγινα κάτι. Ένα τίποτα με πολλά πτυχία. Η γενιά των υποκριτών έτσι μου συμπεριφέρεται, έτσι με κάνει να νιώθω. Δεν σεβάστηκαν τον κόπο μου, ούτε χρόνο που αφιέρωσα για να αποκτήσω αυτές τις γνώσεις.
Κανείς δεν μου είπε για το πόσους μορφωμένους – απαίδευτους ανθρώπους θα συναντήσω στην πορεία μου. Κανείς δεν μου είπε πόσο δύσκολα θα βρω δουλειά. Κανείς δεν μου είπε για τα άλλα προσόντα που πρέπει να έχω για να πετύχω, να εξελιχθώ. Κανείς δεν μου είπε πόσο πρέπει να τσαλακώσω την αξιοπρέπειά μου στο χώρο εργασίας μου. Κανείς δεν μου μίλησε για τους καρεκλοκένταυρους, που συναντώ καθημερινά μπροστά μου.
Και βλέπω, πλέον, τόσα παιδιά στην ηλικία μου να τρέχουν, να προλάβουν το ένα τ’ άλλο. Παιδιά μορφωμένα, με πολλά πτυχία, να τσακώνονται για τη «θέση». Να είναι έτοιμα να κατασπαράξουν το ένα τ’ άλλο για ένα κομμάτι ψωμί.
Τι είμαστε, λοιπόν; Τι έχετε δημιουργήσει;
Valino's Blog 